Het is iets voor half 9. Mijn collega en ik starten met ons ochtendritueel. We trekken onze jassen aan, gevolgd door ons gele KiVa-hesje en lopen met een kop koffie in onze hand naar buiten. Aan de rand van het plein staan de ouders, ik loop naar ze toe. Meteen worden er gesprekken aangeknoopt. Fijn om elkaar elke ochtend weer te kunnen ontmoeten.

Door het coronavirus is de drempel van onze laagdrempelige school verhoogd. Waar ouders zich normaal gesproken vrij voelen om even naar binnen te lopen om iets aan de leerkracht te vragen of om even te kijken waar hun kinderen mee bezig zijn, staan ze nu aan de rand van het plein. Ontmoetingen tijdens een ouderavond, een inloopkwartier of een open dag, het zit er momenteel niet in. De gezellige koffiemomenten na afloop van een inloopkwartier en de belangstelling van gezinnen bij de project afsluitingen. We missen het.

Natuurlijk blijven we communiceren via onze nieuwsbrief, de website en Facebook. Maar elkaar zien en spreken is van wezenlijk belang. Een goed contact tussen de school en ouders is essentieel. Om te laten zien wat we doen, maar ook om het gesprek met elkaar aan te gaan. Samen optrekken voor een optimale ontwikkeling van het kind. Weten dat je als ouder wordt gehoord en dat je bij ons terecht kunt. Dat is waar we voor staan en waar we goed in zijn.

Wanneer de bel gaat komen de kinderen van alle kanten aangerend. Ze blijven staan bij de deur om vervolgens met de leerkracht naar binnen te gaan. Ik blijf nog even hangen op het plein en knoop een gesprek aan met een ouder. Ondanks het virus willen we laagdrempelig blijven, ook al kunnen we de drempel van de school niet over. Ik merk dat het gewaardeerd wordt. Dit is de manier om elkaar vast te blijven houden. Wat zouden we toch graag de deuren van de school weer openen om elkaar weer in school te ontmoeten. Helaas kan het nog niet dus houden we het nog maar even bij pleinpraat.